"Μα που 'σαι τώρα να με δεις που επιτέλους έμαθα να μακιγιάρομαι, έμαθα και να σφουγγαρίζω..."
H αρχική ιδέα για αυτό το blog
urban φωτογραφιών (*πόσο* γαμάτος μπορείς να νιώθεις όταν λες urban, ε;) είναι του aBlondeAngel, γνωστού και ως Γείτονα από το
Κέντρο Διερχομένων. Έπινα ανυποψίαστος τον καφέ μου σήμερα το απόγευμα και με παίρνει τηλέφωνο φουτοκωλιασμένος. Χτες βράδυ, που εγώ κοιμόμουν από νωρίς τον ύπνο του δικαίου, αυτός ήταν ξύπνιος και οραματιζόταν "ένα blog με φωτογραφίες, μωρέ, από την πόλη ή κάτι τέτοιο, δεν ξέρω, να το αρχίσουμε και βλέπουμε πώς θα πάει. Ε; Ε;"
1. Κάθε φορά που τον αφήνω χωρίς επίβλεψη, κάποια μαλακία κάνει ή σκέφτεται και μετά εγώ την πληρώνω.
2. Δεν ωφελεί να διαφωνείς μαζί του-άκρη δεν βγάζεις (και είναι και αξιαγάπητο το μαλακισμένο και κάνει και τα ματάκια του σαν κλαμμένο γατί από manga και γάμησ' τα...)
3. (κάθεται δίπλα μου τώρα και με λέει οτι φαίνομαι πολύ υποχωρητικός και βγαίνει πάλι αυτός ο κακός της υπόθεσης. Το παρακάτω γράφεται κατόπιν ψυχολογικού πολέμου) Ε, με έκαιγε και μένα ο κώλος μου...
Έτσι, here we are, το δίδυμο της καταστροφής (
και ακολασίας, μου λέει με ύφος) να μπλογκάρουμε φωτογραφίες από την πόλη -τις πόλεις-, τους ανθρώπους, τις
κινήσεις, με ύφος μάλλον τυχαία αφαιρετικό, κιτς κατά τα δέοντα και σχολιασμό που να μεταδίδει *επακριβώς* πώς άνθρωποι, κτίρια και κατευθύνσεις αλληλοεπηρεάζονται, in what is only the illusion of a coincidence.
"Ποιός να 'ναι άλλος καλύτερος συνένοχος στην κρέπα;"
*Αστέρω - τούτο μου 'λειπε!*
Αρχικά, (πριν δηλαδή αρχίσω να καντηλιάζω την Αστέρω για τα καλά της λόγια) έλεγα να γνωριστούμε... Εγώ λοιπόν είμαι ο εμπνευστής, αυτός που γέννησε μέσα από τις σκοτεινές στοές του μυαλού του, παρασυρόμενος από μια ιλιγγιώδη έμπνευση, την ιδέα για αυτό εδώ το blog, and you may call me aBlondeAngel... Ως Angel δεν έχω φύλλο αλλά ούτε και φίλο αφού η Αστέρω με πρόδωσε με τον πιο επαίσχυντο τρόπο, απαρνούμενη την φιλία μας -δεν τα τίμησες τα παντελόνια που φοράς Αστέρωωωωω- σκατά άντρας είσαι. Πληροφοριακά η Αστέρω χέστηκε από την χαρά της που αποφάσισα να κάνω blog, και ειδικά όταν της είπα να το τρέξουμε μαζί το θεματάκι.
Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ το όλο θέμα ξεκίνησε χθες όταν περίμενα την φυλακισμένη να επιστρέψει από τα ξένα. Δεν είχα τι να κάνω και ξαμολήθηκα στους δρόμους σαν τον τρελό με μια φωτογραφική στα χέρια και άρχισα να φωτογραφίζω ότι μου έκανε εντύπωση. Ωραία απασχόληση. Ε, μετά πωρώθηκα και ήθελα blog και να ΄μαστε!
Σχετικά με τη φωτογραφία:
Μμμμ… μοναξιά και εγκατάλειψη… Σαν αυτό το παγκάκι να περίμενε για καιρό κάποιον που δεν ήρθε ποτέ να κάτσει και να ατενίσει την ομορφιά. Να δει μόνο όσα αυτό μπορεί να του δείξει. Ναι, το παγκάκι. Και η ρομαντική Αστέρω έχει σταθεί μπροστά από αυτό το παγκάκι, αλλά δεν του δώσε σημασία τότε. Τώρα;
Παραλιακή Ηρακλείου, Οκτώβριος
*aBlondeAngel- να είναι μαζί σας!*
